بازدید 1130
0

آتش سوزی فلزات اشتعال پذیر

در مقایسه با انواع دیگر حریق، وقوع آتش سوزی فلزات اشتعال پذیر نسبت به آتش سوزی های کلاس A و B کمتر می باشد. آمار نشان می دهد که تمام آتش سوزی های اتفاق افتاده برای ساختمان ها، در یک زمان مشخص و با تمرین های مشخص کنترل می شوند.
زمانی که آتش نشانان به محل آتش سوزی فلزات اشتعال پذیر می رسند، ماده یا وسیله ای به همراه ندارند که برای کنترل امن حریق طراحی شده باشد. نرخ موفقیت بر حسب کنترل آتش سوزی و محدود کردن میزان آسیب به اموال در این مواقع حداقل و ناچیز است. همیشه برای مرکز آتش نشانی این امکان وجود ندارد که علت و عامل آتش سوزی را به طور تخصصی بداند به همین جهت زمانی معمولا متوجه نوع این آتش سوزی می شوند که آب، کف و مواد اطفای حریق زیادی مصرف شده است.
نیاز به معرفی مواد سبک تر در اتوموبیل ها و هواپیما ها منجر به استفاده از منیزیم به عنوان یک فلز ایده ال در این زمینه شد. در نتیجه این افزایش در استفاده از منیزیم در صنایع قالب سازی، واحد های ماشین کاری و واحد های تولیدی، افزایش میزان آتش سوزی های ناشی از این فلز بود.

در یک حادثه حریق صنعتی، استفاده از کپسول های آتش نشانی 9 کیلویی نمی تواند واقعا موجب جلوگیری از گسترش آتش سوزی شود. یک حادثه در سال 2014 در Staffordshire ناشی از فلز اشتعال پذیر بود که در یک مرکز بازیافت فلزات رخ داده بود و منجر به آتش سوزی میزان زیادی منیزیم شده بود. این حادثه نیاز به استفاده از تعداد زیادی ماشین آتش نشانی و بیش از 40 آتش نشان برای خاموش کردن آتش داشت. این عملیات به شدت غیر بهینه و غیر موثر بود.
تنها مقیاس کنترلی که برای این نوع آتش سوزی ها وجود دارد استفاده از کف است تا بتواند منیزیم بازیافتی را خنک کند. در این راستا، آنها آب را به آتش اضافه کردند. بنابراین فکر و رویکرد جدیدی مورد نیاز بود تا بتوان از این موضوع که آتش نشانان مواد و تجهیزات صحیح را برای آتش سوزی فلزات اشتعال پذیر انتخاب کرده اند، اطمینان حاصل کرد.
خوشبختانه محصول جدیدی وجود دارد که مختص همین نوع آتش سوزی ها است. این محصول محلول ورمیکولیت آبی است که به طور گسترده برای پودر منیزیم، چیپس های منیزیم و براده های آلیاژی (AZ 91 و AM60) تست شده است و نتایج به دست آمده موفقیت آمیز بوده است.

اما محلول ورمیکولیت آبی (AVD) چیست؟

بر خلاف مواد دیگر اطفای حریق، AVD ماده ای مبتنی بر آب است، شبیه پلاکت با ذرات ورمیکولیت است (سیلیکات، آلومینیوم، آهن، منیزیم) که به شکل محلول در آمده است. این محلول طی پروسه ای دقیق و حساس در کارخانه تولید مواد معدنی Dupre که در شهر نیوکسل قرار دارد، ساخته شده است. پروسه شیمیایی ای باعث می شود که آب محبوس شده میان لایه ای خارج شود و پلاکت های میکروسکوپیکی که آزادانه در آب معلق هستند، آزاد گردد.
AVD ای که از این سوسپانسیون ورمیکولیت حاصل می شود، می تواند باعث خاموش شدن این نوع آتش سوزی گردد. غلظت محلول به شکل 20 درصد حجمی ورمیکولیت و 80 درصد آب است.

AVD چگونه کار می کند؟

معمولا یک ماده اطفای حریق بر اساس آب، برای آتش سوزی نوع D به خاطر واکنش بین فلز اشتعال پذیر و آب توصیه نمی شود. اما AVD در این قضیه یک استثنا است اگر به شکل ریز یا بخار مورد استفاده قرار بگیرد.

‌AVD بسته به نوع آتشسوزی می تواند در دو نوع کف و مه می تواند استفاده شود:

به عنوان مه

هنگامی که به عنوان مه به کار گرفته می شود، ابعاد قطرات بین 100 تا 200 میکرون است و به سبب گرما جزء آبی ذرات بخار می شود (گرمایی که گاه به 3000 درجه سانتی گراد نیز می رسد). به این ترتیب به جای اینکه یک بخار خیس روی آتش بنشیند، یک بخار خشک در تماس با فلز در حال سوختن قرار می گیرد. این لایه از ورمیکولیت، که در طبیعت خشک است، با فلز واکنش نمی دهد و در دوره زمانی محدود می تواند به عنوان لایه و مانعی بین فلز و اکسیژن عمل کند. هیچ ماده چسبنده ای وجود ندارد. پلاکت های ورمیکولیت در AVD به هم می چسبند تا به عنوان عایق اکسیژن عمل کنند. لایه بعدی AVD روی آتش کاملا می تواند مانع تماس اکسیژن با سطح شود و به این ترتیب آتش خاموش می گردد.

به عنوان کف

کف AVD بسیار شبیه مه AVD عمل می کند. برای موفق بودن این کف، نیاز دارد که تقریبا به شکل خشک باشد، به این ترتیب به محض پاشیده شدن، کف خشک می شود و روی فلز را می گیرد و مانع رسیدن اکسیژن به سطح فلز می شود. به این تفاوت که به شکل سریع تر می توان آن لایه و مانع بین سطح و اکسیژن را نسبت به مه ایجاد کرد. در این روش لایه AVD شکل گرفته اندکی خیس تر از AVD مه شکل است.

تجهیزات به کار گیری

هیچ محدودیتی در مورد چگونگی اعمال AVD بر روی آتش سوزی وجود ندارد و به این ترتیب می توان از انواع محفظه ها به صورت:‌ بطری های قابل حمل، سیستم های پمپی، چرخ دستی ها و کوله پشتی و سیستم های ثابت این ماده را اعمال نمود. نکته مهم این که مواقعی که نیاز است AVD در فاصله نزدیک به آتش سوزی به آتش پاشیده شود، می توان از فاصله 10 متری این کار را انجام داد به این ترتیب تهدیدات ایمنی از بین می روند. علاوه بر این، AVD ثابت شده است که می تواند بر روی تجهیزات و ماشین های آتش نشانی معمول مانند LPP، شلنگ های استاندارد و… حمل شود.
با ترکیب این قطعات آتش نشانی استاندارد، با 1000 لیترAVD شما سیستمی دارید که می تواند از فاصله 15 متری به آتش حمله کند. در حادثه آتش سوزی Staffordshire اگر این ماده موجود بود، آتش سوزی با سرعت بسیار بیشتری کنترل و متوقف می شد.

شکل: انواع محفظه های AVD

پودر های کلاس D موجود

پودر های کلاس D موجود که بر اساس گرافیت و سدیم کلرید هستند، برای آتش سوزی های کلاس D کوچک مناسب هستند، اما برای آتش سوزی های بزرگ صنعتی آیا مناسب است؟ جواب احتمالا بله است، اما برای چنان آتش سوزی ای شما به حجم بسیار زیادی از پودر کلاس D نیاز خواهید داشت، که حتی تصور کردنش سخت است. تست های کنترل شده نشان داد که گرافیت و سدیم کلرید خواص خوبی در آتش سوزی دارند، اما کاملا آتش را خاموش نمی کنند، تنها مانعی روی آتش ایجاد می کنند تا آتش خودش خاموش شود.

مشکلات مربوط به تاییدیه

طبقه بندی و تایید کردن پودر های اطفای حریق کلاس Dهمواره مشکل و سخت بوده است. با خواندن نسخه ای از استاندارد EN 3-7 در می یابیم که هیچ محدوده و شرایط مشخصی برای طبقه بندی پودر های کلاس D وجود ندراد. برای کلاس های A و B محدوده عملکردی بسیار مشخصی برای مقایسه وجود دارد. UL711 همچنین محدوده تست مشخصی را برای کلاس D مشخص می کند. هم برای UL711 و DIN EN3-7 شرایط تست بر روی منیزیم وجود دارد (پودر، براده، چیپس)، همچنین برای سدیم.
کلاس D شامل آتش سوزی های با دمای بسیار بالا و سوخت های بسیار فعال است مانند منیزیم که می تواند آب را به هیدرژن و اکسیژن تجزیه کند و در برخی موارد باعث انفجار شود. سوختن منیزیم همچنین می تواند موجب تجزیه هالوژن ها به فسژن ها و فلوئورو فسژن های سمی شود. این مواد حتی پس از خاموشی کامل نیز بسوزند و دی اکسید کربن را تبدیل به مونو اکسید کربن کنند که سمی است. در نتیجه یک ماده خاموش کننده واحد که برای تمام آتش سوزی ها کار امد باشد وجود ندارد.

این موضوع هم توسط کمیته BS EN و هم توسط NFPA مورد توجه قرار گرفته است تا بدین ترتیب طبقه بندی مواد کلاس D را مورد بازنگری قرار دهند. در نهایت تصمیم بر این شد که مواد کلاس D به دو دسته زیر تقسیم بندی شوند:
فلزات اشتعال پذیری که به شکل جامو می سوزند (منیزیم، تیتانیوم، آلومینیوم، زیرکونیوم)
فلزات اشتعال پذیری که به شکل مایع می سوزند (سدیم، پتاسیم، لیتیم)
این زیرشاخه کردن کلاس D این مزیت را دارد که می توان مواد خاموش کننده آتش را برای آتش سوزی های جامو، آتش سوزی های مایع و یا حتی هر دو مورد استفاده قرار داد و انتخاب کرد. به این ترتیب می توان ماده مناسب را انتخاب کرد تا در اولین برخورد با آتش سوزی آن را به کار گرفت. همچنین اولین کسی که با استفاده از این مواد آتش را مورد حمله قرار دهد، می تواند کار را برای آتش نشانانی که بعدا سر می رسند راحت تر کرده و میزان خسارت های وارد شده نیز به شدت بکاهد.
برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت www.avdfire.com مراجعه فرمایید.

اشتراک گذاری

دنبال کنید نوشته شده توسط:

ایران آلارم

نظرات کاربران

  •  چنانچه دیدگاهی توهین آمیز باشد و متوجه نویسندگان و سایر کاربران باشد تایید نخواهد شد.
  •  چنانچه دیدگاه شما جنبه ی تبلیغاتی داشته باشد تایید نخواهد شد.
  •  چنانچه از لینک سایر وبسایت ها و یا وبسایت خود در دیدگاه استفاده کرده باشید تایید نخواهد شد.
  •  چنانچه در دیدگاه خود از شماره تماس، ایمیل و آیدی تلگرام استفاده کرده باشید تایید نخواهد شد.
  • چنانچه دیدگاهی بی ارتباط با موضوع آموزش مطرح شود تایید نخواهد شد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *