آتش‌نشان‌ها در محیط‌هایی با سطح بالای گرمای احاطه‌کننده و تابنده کار می‌کنند. علاوه بر فشار حرارتی، آتش‌نشان‌های شهری برای شرایط علمیاتی مختلف، لباس‌های حفاظتی سنگین و نفوذناپذیری به تن می‌کنند.
علیرغم اینکه ساختار لباس‌های حفاظتی آتش‌نشان‌ها برای حملات داخلی آتش طراحی شده است، معمولا آتش‌نشان‌ها این لباس را در حوادث دیگری مثل تصادفات وسایل نقلیه می‌‌پوشند که خطر بیماری‌های ناشی از گرما بیشتر از خطر جراحات حرارتی ناشی از آتش است.
هدف بدن انسان، برطرف کردن گرمای بدن است که اساسا از طریق فرآیند تبخیر عرق از سطح پوست صورت می‌گیرد. با این حال، لباس‌های حفاظتی مدرن، به طور خاص با هدف کاهش ورودی‌های شیمیایی و بخارآب از محیط، طراحی شده است. متاسفانه این نوع طراحی با ضعفی همراه است که در آن امکان تبخیر وجود ندارد و با عرق فرد در محیط داخلی لباس حفاظتی، رطوبت ایجاد می‌شود که افزایش دمای بدن، کم آب شدن بدن و ایجاد فشار حرارتی در حین عملیات را به همراه دارد.
فشار حرارت داخلی، ناشی از محیط بوده و از طریق تابش، جابجایی و انتقال در طول عملیات‌های آتشنشانی، در آتش‌نشان‌ها باقی می‌ماند. این حرارت سپس با حرارت سوخت و سازی که به خاطر فعالیت به وجود می‌آید، تشدید می‌شود. طبیعتا افراد براساس قابلیت فیزیکی، توانایی فنی و میزان انگیزه برای عملیات، در سطوح مختلفی کار می‌کنند. و این مسئله باعث فشار حرارتی متفاوت و در نتیجه طیفی مختلف از دماهای بدن در حین برنامه‌های کاری می‌شود. به همین دلیل زمان‌های کار و استراحت سخت و مسئله‌ساز می‌شوند، چرا که به ابزاری قطعی برای مدیریت فشار حرارتی آتش‌نشان‌ها در محل آتش‌سوزی تبدیل می‌شوند. برای کنار آمدن با این مشکل، افراد برای تحمل دماهای بدن با هم فرق دارند و به همین دلیل ساختن یک مدل «مناسب برای همه» دشوار است. دستورالعمل‌هایی برای کارکنانی که در حوزه‌های دیگر در حرارت کار می‌کنند تدوین شده است، با این حال رویکردهای مدیریت آتش‌نشان‌ها در صحنه‌های آتش‌سوزی، در بین آتش‌نشانی‌های مختلف یکسان نیست.
دو سازمان بین‌المللی استانداردسازی (ISO) و انجمن ملی حفاظت در برابر آتش (NFPA) توصیه می‌کنند که دمای بدن برای کارکنان باید به کمتر از 38.5 درجه‌ی سانتیگراد در حین وظایف کاری، محدود شود. به علاوه، برای اجازه دادن به افراد برای کار در چنین دماهایی، آنها باید «از نظر پزشکی غربال شده، به حرارت عادت کرده و از نظر پزشکی تحت نظر باشند». در حال حاضر نامشخص است که آیا این روش واقعا در آتش‌نشانی‌های مختلف پیگیری می‌شود یا خیر. همچنین در رابطه با ایمنی مداوم یک نیروی کار پا به سن گذاشته که در واکنش درشرایط اضطراری در حرارت انجام وظیفه می‌کند، پرسش‌هایی مطرح شده است. ظاهرا اینطور رایج شده است که به جای نظارت بر داده‌های فیزیولوژیکی واقعی، قابلیت بازگشت مجدد آتشنشان به صحنه ی حادثه با این سوال مشخص می‌شود «آیا برای اینکه ادامه بدهی، حالت خوب هست؟»!
بنابراین، تمرکز این مقاله بر این خواهد بود که در غیاب نظارت رسمی، روش‌های کنونی برای جابه‌جایی آتش‌نشان‌ها در طول حوادث طولانی مدت، آیا می‌توان تخمینی منطقی از میزان ایمنی آنها داشت.
برای فهم میزان فشار حرارتی بر آتش‌نشان‌ها، آژانس آتشنشانی و نجات ACT که توسط دکتر واکر هدایت می‌شود، تعدادی از پروژه‌های تحقیقی را به عهده گرفت. این پروژه‌ها در اتاق حرارتی که در مرکز آموزشی آنها در کانبرا ساخته شده بود، انجام شد. درجه‌های دما تقریباْ بر روی ۱۰۰ درجه‌ی سانتیگراد تنظیم شده و ۱۴۵ نفر داوطلب از بخش آتشنشانی، دو عملیات جستجو و نجات ۲۰ دقیقه‌ای در دود و تاریکی را انجام می‌دادند. این دو عملیات با ۱۰ دقیقه بازیابی انفعالی که افراد جلیقه‌هایشان را از بدن بیرون می‌آوردند و آب خنک می‌نوشیدند، از هم جدا می‌شدند. این پروتکل به دقت شرایطی را بازسازی می‌کند که آتش‌نشان‌های شهری احتمالا در حین واکنش در شرایط اضطراری آتش‌سوزی با آن مواجه می‌شوند. دمای مرکزی آتش‌نشان‌ها با استفاده از دماسنج قورت دادنی، به همراه ضربان قلب و دمای پوست تحت نظارت بود. سپس این ابزارهای اندازه‌گیری با واکنش‌های ادراکی (چقدر سخت کار می‌کنید؟ – میزان درک فشار؟) که در فاصله‌ی ۵دقیقه‌ای بین کار و استراحت ارائه می‌کردند، مقایسه می‌شد.
شکل1: آتش‌نشان‌ها وارد اطاق گرما می‌شدند تا وظیفه‌ی جستجو را آغاز کنند.
برخی از نتایج قابل توجه:
دمای مرکزی (شکل 4)
رسیدن به میانگین 38.9 سانتیگراد در پایان وظیفه‌ی کاری دوم. این عدد فراتر از محدودیت‌های کاری ایمن بود. به علاوه، سه شرکت‌کننده دمای بیش از ۴۰ درجه را ثبت کردند.
افزایش این دما در طول زمان استراحت، و علیرغم بیرون آوردن لباس‌های حفاظتی ادامه داشت.
دماهای پوست در حین وظایف کاری ارزیابی شده و به طور قابل توجهی در حین استراحت کاهش یافت. (شکل 4) این کاهش به علت بیرون آوردن لباس حفاظتی و شروع تبخیر عرق بود.
ضربان قلب شرکت‌کنندگان تقرییبا به ۹۰٪ حداکثر رسید (که در حین آزمون آزمایشگاهی و نه با تخمین گرفته شده بود). این وظایف کاری استانداردسازی شده و به این معناست که افزایش ضربان قلب به دلیل بالا رفتن دماهای مرکزی بوده است.
هم ملاحظه سختی کار و هم فشار فیزیولوژیکی (شکل 2 و 3) در حین وظایف کاری افزایش و در طول زمان استراحت کاهش یافت. این اتفاق علیرغم بالا رفتن دمای مرکزی ادامه می‌یابد، بنابراین ملاحظه سختی کار و فشار فیزیولوژیک به دماهای پوستی مرتبط است و نتیجه گیری صحیحی برای بررسی وضعیت آتشنشان ارا ئه نمی دهد.
زمانی که کنترل‌کنندگان حوادث، سلامتی آتش‌نشان‌ها را براساس درک آنها از سلامتی ارزیابی می‌کنند، این تحقیق نشان می‌دهد که این کار به احتمال زیاد، روشی غیرایمن است. درک آتش‌نشان‌ها از سلامت‌شان با دمای پوست‌شان ارتباط داشت که به ترتیب تحت تاثیر قرار گرفتن در محیط‌های گرم و پوشیدن لباس حفاظتی بود. بنابراین آشکار است که انتظار داشته باشیم که وقتی آتش‌نشان‌ها جلیقه‌هایشان را از بدن بیرون می‌آورند و در سایه گمان کنند که در حال بازیابی توانایی بدنشان هستند، در حالی که این تحقیق نشان می‌دهد که اینچنین نیست.
به جای فراهم کردن نظارت فیزیولوژیکی در محل آتش‌سوزی که در حال حاضر پرهزینه و غیر عملی است، یک راهبرد این است که چرخه‌های کار/ استراحت با سند ۱۵۸۴ انجمن ملی حفاظت در برابر آتش مطابقت داشته باشد. این سند بیان می‌کند که آتش‌نشان‌ها باید پس از دومین کار پشت سر هم در حرارت، به بخش‌های بازتوانی وارد شوند. طبق نتایج این تحقیق، این کار برای آتش‌نشان‌هایی که در حرارت کار می‌کنند، کاملا عملی و مناسب است.
شکل2: فشار فیزیولوژیک
شکل 3: سختی کار
شکل 4:دمای مرکزی بدن
پیشنهادات کلی
:پیشنهادات کلی:1 آتش‌نشان‌ها باید به طور صحیح دارای شرایط کار در حرارت که در آن ضربان قلب بالا می رود، باشند. بنابراین آنها باید از نظر پزشکی غربال شوند؛ چنانکه آنهایی که دارای عوامل مشکلات قلبی هستند، احتمالا در معرض خطر بیشتری قرار می‌گیرند.2 آتش‌نشانی‌ها و کنترل کنندگان حواث باید برای منابع مناسب برنامه‌ریزی کنند تا مطمئن شوند که ایمنی آتش‌نشان‌ها در چرخه‌های کار/ استراحت در حین واکنش در شرایط اضطراری، پایدار است.3 طبق سند ۱۵۸۴ انجمن ملی حفاظت در برابر آتش، آتش‌نشانی‌ها باید رویه‌های خنک‌سازی موثر و مبتنی بر شواهد پس از حادثه را فراهم کنند. همانطور که در این تحقیق مشاهده شد، رویه‌ی کنونی خارج کردن لباس حفاظتی از بدن و فقط تامین آب، هر دو غیرموثر و غیرایمن هستند. راهکارهای عملی شامل نوشیدنی‌های دارای یخ و غوطه‌ور شدن در آب سرد هستند (چند بخش بدن– مثلا حداقل بخش پایینی بدن)4 تحقیقات آتی باید بر توسعه‌ی ابزاری عملی و مقرون به صرفه برای اندازه‌گیری دماهای مرکزی در زمان کار تمرکز کنند. تکیه بر درک سلامتی به عنوان تنها معیار، ممکن است غیرایمن باشد.
نویسنده: Dr Anthony Walker،محقق صنعت آتشنشانی با 10 سال سابقه کار در مرکزآتشنشانیACT Fire & Rescue
نظرات کاربران